Yazı & Fotoğraflar - Skylife 90. Yıla özel sayısında yer almıştır, 2024. 

​

İstanbul, her mevsimde farklı duygular eşliğinde yeni keşifler vadeder. Sonbaharın tadı ise başkadır bu kentin sokaklarında. Bir cadde, bir sokak, bir kubbe, bir minare, bir orman, bir çiçek dalı yahut arada göze çarpan deniz manzarası… Hepsi bir sonbahar resminde, aynı hayatın farklı renklere bürünmüş parçalarıdır artık. Kurumuş yapraklar altında bir eski zaman düşü kurdurur bu manzaralar. Adımlarınız devam ettikçe, tatlı bir hüzün kol gezer tanıdık sokaklarda. Şimdi, o manzaraların ardından yola düşüyoruz.

Haliç Kıyılarında

Zaman gelip çattığında İstanbul’a sonbahar renkleri hakim olur. Hazan mevsiminin serin sabahlarında, hatıralar eşlik eder yavaş adımlara. O adımlar sizi bazen Zeyrek’e sürükler. Soluk pembe evlerin arasında, eski bir terzi dükkânı çıkar aniden karşınıza. Halen sepetlerin sarkıtıldığı bakkalları, birbirlerini tanıyan sakinleri ve dükkân önlerine oturup sohbet eden esnafları gülümser bir merhaba karşılığında. Tarihi, 12. Yüzyıl Bizans dönemine uzanan Molla Zeyrek Camii’nin önündeki kafeden puslu manzaralara bakarken, eski İstanbul canlanır bir anda gözlerinizin önünde. Sol taraftaki, yıllara göğüs germiş ahşap cumbalı evin kedisi, muhtemelen yine pencere pervazından dışarıyı seyrediyordur. Ara Güler’in yaşamı boyunca fotoğrafladığı o dar sokaklarda ilerlerken, bir sonbahar resmi olur Zeyrek o anda. Tarihi Valens Su Kemeri’nin yanı başından geçip de seslerin ve kokuların birbirini kovaladığı Zeyrek Kadınlar Pazarı’na varana dek, güz sessizliğine teslim olunur o sakin, sepya tonundaki sokaklarda. 

Sisli bir öğleden sonra Haliç’in suları ürperir, dalgaları döven balıkçı tekneleri salınarak yanaşır kıyılara. Haliç’in kanatları ardına gizlenmiş Fener ve Balat, iskeleye yaklaştıkça Gritchenko’nun suluboya resimlerini andırır. Yıldırım Caddesi’nde sesler iyice artar. Kendine has, tatlı hengâmesini haykıran o sokakta, sonbahar renklerine kavuşmuş asma yaprakları hışırdar durur üzerimizde. Nükteli tekerlemeleriyle simit satan mahalleli İsmail Amca’nın çıtır simitlerine hayır demek imkânsızdır. Vodina’dan başlayıp Leblebiciler Sokak’a yürürken, her adımda çıtırdayan yapraklar, camları buhar yapmış çay ocakları ve havalar iyiden iyiye soğumadan top peşinde koşarak sokakların tadını çıkarmaya çalışan çocuklar eşlik eder bu yolculuğa. Kırkambar Sokağı’nın köşesine konumlanmış, ‘yuvarlak kahve’ lakaplı mekanda soluklanmanın vaktidir artık. Burada olur da Şaban Bey ile karşılaşırsanız, madalya kazandığı güreşçilik yıllarından bahsedecektir size. Bir de Balat’ta Rum komşularıyla mutlu mesut yaşadıkları o eski çocukluk günlerinden. Bu  geleneksel kahvedeyken, tıpkı zaman gibi buğulu pencereleri ardında akıp giden hayat da sanki hep yavaştır. Ve o yavaşlığın ortasında sıcacık gelen çayın kekremsi tadı, her zamankinden daha lezzetli gelir insana. 

İskeleden bir seferle, Eyüpsultan’a, oradan da Pierre Loti Tepesi’ne doğru uzanırken yolculuk hiç bitmesin ister insan. İyot kokusunu içine çeker, martılarla selamlaşır, rüzgârla kucaklaşır… Tepedeki tarihi Pierre Loti Kahvesi, sanki  tarihin bir yerinde dondurulmuş; geçmiş zaman alegorisi gibi öylece durur. Kahvenin bir masasına kurulmuş Fransız romancı Loti, Aziyade’yi pür dikkat kaleme alırken çıkar, hayalperest edebiyat severlerin karşısına. Buradan Haliç’i kucaklamak ne kadar keyifliyse, esinti artınca kafenin iç kısmına sığınıp mekanın ahşap kokusu eşliğinde bir kitabın sayfalarını karıştırmak da o kadar keyiflidir. Sonrasında Eyüp’ün kıvrımlı yokuşları nereye sürüklerse, oraya yürünür ve sokaklarında kaybolmanın tadı çıkarılarak sonlanır gün.